Όλη η ζωή των ανθρώπων , είτε αυτοί κατοικούν σε μεγάλη πόλη είτε σε μικρή, κυβερνώνται από την φύση και τους νόμους.
 ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΑΤ’ ΑΡΙΣΤΟΓΕΙΤΟΝΟΣ Α’-ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ
     Αν η αρχή της ομιλίας του μεγάλου ρήτορα Δημοσθένη εναντίον του Αριστογείτονα που διττά είχε παραβεί τους νόμους εννοούσε την φύση με την έννοια του περιβάλλοντος, θα έλεγε κάποιος  ότι η ομιλία συνιστούσε  μία από τις πρώτες περιβαλλοντικές παρεμβάσεις της ανθρωπότητας. 

 Δεν είναι ακριβώς έτσι γιατί ο σπουδαίος λόγιος εννοούσε την ανθρώπινη φύση, που είναι χαρακτηριστικό ιδιαίτερο του καθενός πολίτη ξεχωριστά και ρυθμίζει την συμπεριφορά του έναντι  των νόμων, οι οποίοι όμως είναι ίδιοι για όλους ανεξάρτητα από την ανθρώπινη φύση, τον χαρακτήρα με τον οποίον γεννήθηκαν, γαλουχήθηκαν και στην συνέχεια μόνοι τους διαμόρφωσαν.

      Εφαρμόζοντας την κατ’  Αριστογείτονα ομιλία του Δημοσθένη στην σημερινή Ελλάδα, τα πράγματα είναι τρισχειρότερα  όχι μόνον επειδή η ανθρώπινη φύση έχει γίνει πιο εγωκεντρική (οι λέξεις π.χ. έθνος, πατριωτισμός είναι σήμερα βρισιές σε αντίθεση με την αρχαιότητα που ήταν τιμή), αλλά εξαιτίας κυρίως του δεύτερου σκέλους δηλαδή των νόμων, που αν τυχόν εφαρμοσθούν από το κράτος, εφαρμόζονται στρεβλά, επιλεκτικά, τμηματικά και σε πλείστες όσες περιπτώσεις απλά δεν εφαρμόζονται καθόλου είτε με διάφορα τεχνάσματα όπως οι «ερμηνευτικές εγκύκλιοι», είτε από πολιτική απόφαση. 

 Έτσι, εκτός από τα περιβαλλοντικά θέματα που αφορούν ολόκληρο τον πλανήτη όπως η υπερθέρμανση, η τρύπα του όζοντος, η ρύπανση των θαλασσών, θέματα διεθνή που και αυτά  σταδιακά θα αναπτύξομε, είναι και τα εγγενώς ελληνικά που ενώ θα έπρεπε να έχουν σύμμαχο στην λύση την κατά Δημοσθένη, Σωκράτη και πολλών άλλων τήρηση των νόμων, έχουν στην καλύτερη περίπτωση την απάθεια και στην χειρότερη την εχθρότητα. Ας αναφερθούμε σε μερικά.

- Το άρθρο 24 του Συντάγματος του 1975 που είναι κατ’ ευφημισμόν έστω το «περιβαλλοντικό άρθρο» και παρέμεινε μετά τις τρεις αναθεωρήσεις, αναφέρει ρητά ότι η «σύνταξη Δασολογίου (και σ.σ. συνακόλουθα δασικών χαρτών) συνιστά υποχρέωση του Κράτους». Το ίδιο ακριβώς αναφέρει και για την σύνταξη Εθνικού Κτηματολογίου. Σαράντα ένα χρόνια από τότε μέχρι σήμερα,  δεν έχουν ολοκληρωθεί ούτε το Δασολόγιο ούτε το Κτηματολόγιο και συνεχίζει να είναι η Ελλάδα, παρέα με την Αλβανία, οι μόνες ευρωπαϊκές χώρες από την Πορτογαλία έως τα Ουράλια που δεν τα διαθέτουν. Γιατί άραγε; Και γιατί να μην υποθέτει ο Έλληνας πολίτης ότι σκόπιμα δεν ολοκληρώθηκαν μάλιστα παρά τον πακτωλό χρημάτων από την «εταίρο» και κατά κάποιους «εταίρα»  Ε.Ε.;

 - Η γνωστή και συχνά αναφερόμενη από τους νομικούς κύκλους και τους πολίτες «πολυνομία», βρίσκει από τα μεταπολεμικά χρόνια τακτικό τροφοδότη  νόμους, που παρεμπιπτόντως αυτοί εφαρμόζονται αρκετά καλά, με την γενική ονομασία «δήλωσέ το, πλήρωσέ το πότε αδρά και πότε χαλαρά ανάλογα με τις ανάγκες του συστήματος σε χρήμα πραγματικό η πολιτικό και ……σώσ’ το», ονομασία που επικράτησε από την πιο  επιτυχημένη σχετική εφαρμογή της δεκαετίας του ’80. Και πάντα είναι η «τελευταία φορά». Και πάντα αποδεικνύεται η «προτελευταία» αφού η αναμενόμενη επόμενη, εμφανίζεται στον μέσο όρο κάθε δεκαετία. Και μετά ΕΜΠΡΟΣ όχι για νέα δόξα, αλλά για την νέα σειρά αυθαιρέτων κατασκευών  και καταπατήσεων δημοσίων εκτάσεων.   Μέχρι την επόμενη «τελευταία» φορά.

- Στην όμορφη Ελλάδα με τις δαντελωτές ακρογιαλιές και τα αγέρωχα βουνά που φτάνουν και γλείφουν πότε ήπια, πότε απότομα και επιβλητικά  τις θάλασσές που τα περιβάλλουν, βουνά και τα μπάζα και  δαντελωτές οι παράνομες/αυθαίρετες χωματερές, διάσπαρτες σε όλη την χώρα. Βροχή και τα πρόστιμα από την Ε.Ε. αλλά οι σχετικοί νόμοι ακολουθούν την γνωστή (και ορθή) ωδή «όλο νόμοι κι’ αστυνόμοι και σπανίως υπονόμοι» του δημοφιλούς τροβαδούρου. 

 - Δασικές πυρκαγιές (ουσιαστικά από το 1974 λέγεται συχνά από τους πολίτες), πολεοδομικές δομές, απρογραμμάτιστα δημόσια έργα πολλά από τα οποία έγιναν και μένουν φαντάσματα, μπάζωμα ρεμάτων αλλά και ποταμών, ακατέργαστα λύματα σε επιφανειακά νερά (λίμνες και ποτάμια) και πολλά   άλλα θέματα συναποτελούν την γενική αταξία που έχει συνακόλουθη την ειδική και ατομική αταξία. Και όπου βολεύει γίνεται και πολιτική εκμετάλλευση της περιβαλλοντικής συνείδησης. Είναι βλέπετε «αριστερή» η οικολογία! Όπως περίπου και το «ηθικό πλεονέκτημα» που επιτέλους έμεινε γυμνό σαν τον μεσαιωνικό βασιλιά.   Και όπως διαφαίνεται έπεται συνέχεια.
                                                           
Ομάδα περιβάλλοντος
Τ.Ο. ΦΛΩΡΙΝΑΣ
Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή