γράφει ο Σπύρος Α. Ηλιάδης

 -Ένας ποδηλάτης κάθε μέρα έπαιρνε το πρωινό τρένο με προορισμό την γειτονική χώρα και στην επιστροφή ερχόταν με ένα ποδήλατο, στο πίσω μέρος είχε πάντα ένα μικρό σακί με άμμο.
-Όλα αυτά τα χρόνια ο τελώνης  με μεγάλη επιμέλεια έψαχνε το σακί· το άνοιγε έβαζε το χέρι μέσα στην άμμο την ανακάτευε δεν έβρισκε τίποτα και του έδινε  το ελεύθερο να περάσει, η ίδια δουλειά γινόταν κάθε μέρα με επιμέλεια και όλους τους τύπους.
-Έτσι πέρασαν τα χρόνια και ο τελώνης συνταξιοδοτήθηκε, μετά από λίγες μέρες βρέθηκε με τον ποδηλάτη σε ένα καφέ της πόλης ο τελώνης δεν έχασε τη ευκαιρία να τον ρωτήσει: Πες μου σε παρακαλώ τι την χρειαζόσουν όλη την άμμο! χρόνια τώρα δεν βαρέθηκες να την κουβαλάς;
-Ο ποδηλάτης αποκρίθηκε: Θα σου πω, την άμμο δεν την χρειαζόμουν ποδήλατα αφορολόγητα περνούσα... απλά εσύ έδινες σημασία στην άμμο και όχι στα ποδήλατα.-

 (Ε)
Κεντρική ιδέα: Πολλές φορές «χανόμαστε» στο γράμμα του τύπου και μας διαφεύγει η ουσία.

Σπύρος Α. Ηλιάδης
Δημοσιογράφος Εκδότης
iliadisspiros@hotmail.com