γράφει ο Σπύρος Α. Ηλιάδης

 -Ένα μικρό πολύχρωμο λουλούδι ζούσε μόνο, αναρωτιόταν πολλές φορές για την ύπαρξη του, πίστευε πως δεν υπάρχει λόγος να ζει αφού δεν το πρόσεχε κανείς.
-Ζούσε στην άκρη του πλατύσκαλου στο μεγάλο πέτρινο σπίτι, κόσμος μπαινόβγαινε μα κανείς δεν το πρόσεχε ώσπου ήρθε η στιγμή που η κόρη το είδε έσκυψε και το μύρισε, μύρισε θαυμάσια το άρωμα του ήταν σπάνιο και εξαίρετο.
-Από τότε η κόρη κάθε φορά που μπαινόβγαινε έσκυβε και το μύριζε, το λουλούδι αισθάνθηκε χρήσιμο ένοιωσε υπέροχα και ήθελε να την ευχαριστήσει αλλά δεν μπορούσε να μιλήσει.
-Το λουλούδι αποφάσισε να το δείξει με τον τρόπο του, έτσι κάθε φορά που το μύριζε απελευθέρωνε περισσότερο άρωμα η κόρη ενθουσιάστηκε το έκοψε και το έβαλε στο στήθος της.
-Το λουλούδι έχασε για πάντα την ζωή του, κόπηκε από το χέρι που ήθελε να ευχαριστήσει, κόπηκε από την κόρη που κάποτε το έκανε να νοιώσει όμορφα και πολύ χρήσιμο.-

Κεντρική ιδέα: Όταν δίνουμε κάτι πρέπει να το δίνουμε με μέτρο, αλλιώς κινδυνεύουμε να εκτεθούμε.

Σπύρος Α. Ηλιάδης
Δημοσιογράφος - Εκδότης
iliadisspiros@hotmail.com