γράφει ο Δημήτρης Γάκης , ιατρός χειρούργος

 Η απώλεια της Βιολέτας Παπαθανασίου, μιας μικρόσωμης Δασκάλας με καταγωγή από το Μοναστήρι που μεγάλωσε στην Φλώρινα, δεν αποτελεί απλά ακόμη μία απώλεια προσφιλούς.
Δεν σημαίνει την απώλεια μια γενναίας μαχητού της Μακεδονίας, (με την γεωγραφική έκταση που της αρμόζει και της ανήκει!) 

 Δεν σημαίνει την απώλεια μιας εμπνευστού της δημιουργίας της σχολείων ΕΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ της Ελληνικής Γλώσσας, στην ξεχασμένη από το Ελληνικό Κράτος και τους Επήλυδες Έλληνες Πολιτικούς, Ελληνική λεκάνη της Πελαγονίας!
Αλλά είναι η αιτία της θλίψης που διακατέχει όλους όσους την γνώρισαν και την θαύμασαν.
Όμως ...
Για σταθείτε ...

 Νομίζω ότι είναι ΛΑΘΟΣ ο τίτλος που διάλεξα...
Γιατί; 

 Γιατί ο θάνατος της Βιολέττας δεν είναι απώλεια. 

 Είναι ΣΑΛΠΙΣΜΑ!

 Είναι Σάλπισμα αφύπνισης όσων κοιμούνται και παρακολουθούν απαθείς το ξεπούλημα της Μακεδονίας καθισμένοι μπροστά στο τζάκι τους και αποχαυνώνονται στην τηλεόραση!

 Είναι Σάλπισμα κινητοποίησης των Νέων από μία Δασκάλα που τους ανέθρεψε, όπως ήταν και ο θάνατος του Κατσίφα...

 Είναι Σάλπισμα απαξίωσης και Τιμωρίας προς τους προδότες! Αυτούς που πρόδωσαν αυτό για το οποίο αγωνίσθηκε η μικρόσωμη Δασκάλα από την Φλώρινα...

 Σε ζηλεύω Βιολέτα...

 Σε ζηλεύω γιατί δεν υπήρξες, μόνο χρήσιμη στην διάρκεια της ζωής σου αλλά γιατί κατάφερες το απόλυτο! 

 Να γίνεις χρήσιμη ΚΑΙ με τον επίκαιρο Θάνατό σου
ΑΘΑΝΑΤΗ !