ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 122α
Ἐπὶ τῇ Ἀποδόσει τοῦ Πάσχα


Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο,
τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό
τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας μας.

Ἀγαπητοί μου.
«Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ κατὰ τὸ πολὺ αὐτοῦ ἔλεος, ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ ἀναστάσεως Χριστοῦ… εἰ δέον λυπηθέντες ἐν ποικίλοις πειρασμοῖς, ἵνα τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως πολυτιμότερον χρυσίου τοῦ ἀπολλυμένου διὰ πυρὸς δὲ δοκιμαζομένου εὑρεθῆ εἰς ἔπαινον καὶ τιμὴν καὶ δόξαν ἐν ἀποκαλύψει Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α’Πέτρου 1,3-7).
Ἀναφέρω ἐπίκαιρα τὰ δοξολογικὰ λόγια τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Πέτρου σήμερα σὲ τούτην τὴν ἑόρτιο μέρα. Ἡ ἀναστάσιμη σημερινὴ ἡμέρα, εἶναι γιὰ ὅλους μας ἕνα ἀκριβὸ χρεωστούμενο. Εὑρισκόμαστε στὴν ἔσχατη ἡμέρα τῆς Ἀποδόσεως τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως καὶ τὴν γιορτάζουμε σὰν νὰ εἶναι πρώτη ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ παρῆλθε ἐπεισοδιακὰ πρὶν ἀπὸ σαράντα μέρες. Ἔστω κι ἀπόψε. Νὰ τὴν γιορτάσουμε σὰν νὰ εἶναι ἡ Πρώτη μέρα. Ἂν καὶ ὁ χρόνος ποὺ φεύγει δὲν ἐπαναλαμβάνεται. Ἅπαξ ἔρχεται ὡς στιγμιαῖο παρὸν καὶ ἀμέσως γίνεται παρελθόν. Ὅμως πρέπει νὰ γιορτάσουμε αὐτὴν τὴν μεγαλειώδη ἡμέρα ὅλων τῶν αἰώνων, ποὺ τὴν περάσαμε ἐξόριστοι ἀπὸ τοὺς ἀγαπημένους Ναούς μας. Ἡ φετινή μας Ἀνάστασι σημαδεύτηκε μὲ μιὰ θλιβερὴ μοναδικότητα, ποὺ θὰ μείνη στὴν ἱστορία! Δὲν τὴν ἑωρτάσαμε στοὺς Ναούς μας!
Δοξολογεῖ ὁ ἅγιος ἀπόστολος Πέτρος τὸν Θεὸ καὶ Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, διότι ἡ ἄμετρη φιλανθρωπία καὶ τὸ πολὺ ἔλεός του δὲν συνερίστηκε ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἀπειθεῖς υἱούς του, ἀλλὰ ἅπλωσε παντοδύναμο χέρι καὶ μᾶς ἀναγέννησε μὲ τὴν ἀνάστασι τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ του. Ἄνοιξαν πιὰ οἱ πῦλες ποὺ κρατοῦσαν φυλακισμένο πόνο αἰώνων! «Ὁ τὴν ἀνάστασιν διδούς τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων, ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη. Ἔφριξαν τοῦτον οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἅδου καὶ ἐπήρθησαν πῦλαι ὀδυνηραί. Εἰσελήλυθε ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης, Χριστός, λέγων τοῖς ἐν δεσμοῖς, Ἐξέλθετε, καὶ τοῖς ἐν σκότει, Ἀνακαλύπτεσθε» (Σάβ ἑσπ πλ.α’). Ἐπὶ τέλους, ἦρθε ἡ ὥρα. Λυθῆτε ὅλοι οἱ δεμένοι καὶ βγέστε στὸ Φῶς ὅλοι οἱ ἐν σκότει! Πῶς θὰ ἀκούστηκαν τὰ λόγια αὐτὰ στοὺς ἐν Ἅδῃ πρὸ Χριστοῦ κεκοιμημένους! Πόσο μεγαλόπνοο σχέδιο, τὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας γιὰ τὴν ἀναγέννησί μας!
«Ἠγοράσθημεν γὰρ τιμῆς» (Α’Κορ 6,20). Προφητεύθηκαν τὰ πάντα στοὺς πρὸ Χριστοῦ αἰῶνες μὲ λεπτομέρειες. Καὶ ἐκτελέστηκαν τὰ πάντα ἐν χρόνῳ μὲ ἠλεκτρονικὴ ἀκρίβεια!
 Ὅλοι ἐμεῖς οἱ εὑρισκόμενοι στὴν Ἐκκλησία τοῦ κοστήσαμε πολὺ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός. Τὴν Σταυρικὴ θυσία τοῦ Υἱοῦ Του μὲ ὅσα ἀπίθανα περιελάμβανε. Ὅλα ἔπρεπε νὰ γίνουν ὅπωσδήποτε! Ὁ Ἴδιος του ἔτσι εἶπε στοὺς δύο μελαγχολικοὺς καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ ποὺ συμπορευόταν μαζί τους πρὸς τὴν Ἐμμαούς. Ἀφοῦ πρῶτα τοῦ εἶπαν, ὅτι δὲν πῆρε μυρωδιὰ γιὰ τὰ ὅσα ἔγιναν στὰ Ἱεροσόλυμα ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες! Τοὺς εἶπε, «Οὐχὶ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ; Καὶ ἀρξάμενος ἀπὸ Μωϋσέως καὶ ἀπὸ πάντων τῶν προφητῶν διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς Γραφαῖς τὰ περὶ ἑαυτοῦ» (Λουκᾶ 24,13-35).
Ὁ Χριστός μας κατεῖχε καλὰ ὅλο τὸ σχέδιο ποὺ ἔπρεπε νὰ ἐφαρμόση, γιὰ νὰ μᾶς σώση. Λέμε λόγια ἀνθρώπινα, διότι καὶ ὁ Ἴδιος ἔτσι ἁπλᾶ μίλησε στοὺς δύο συνοδοιπόρους του. Καὶ ἐφάρμοσε τὸ σχέδιο μὲ ἀκρίβεια, ὥστε μὲ τὴν ἐγγύησι τῆς Ἀναστάσεώς Του νὰ ἀπολαύσουμε κι ἐμεῖς τὴν «ζῶσα ἐλπίδα, τὴν ἄφθαρτη κληρονομία, τὴν ἀμίαντη καὶ ἀμάραντη»! Τόσο μεγάλα κεφάλαια εἶχε ὡς προῖκα γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἡ Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ!
Ὅμως ὁ ἅγιος ἀπόστολος Πέτρος γνώριζε καὶ ἀπὸ πειρασμό, ἀπὸ λύπη καὶ ἀπὸ πόνο. Γιαὐτὸ καὶ συμπληρώνει κοντὰ στὰ ἀκριβὰ δῶρα τῆς Ἀναστάσεως. Κι «ἂν ἀκόμη πρέπει, ἐνῶ χαιρώμαστε λίγο, νὰ δοκιμασθοῦμε μὲ ποικίλους πειρασμοὺς καὶ νὰ λυπηθοῦμε, τότε, Εὐλογητὸς ὁ Θεός». Διότι οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ δοκιμασίες στὸν χριστιανὸ λειτουργοῦν σὰν τὸ πυρωμένο καμίνι. Ὅπως αὐτὸ καίει τὶς σκουριὲς καὶ καθαρίζει τὸ χρυσάφι, ἔτσι καὶ οἱ δοκιμασίες στὸ τέλος μᾶς ἀναδεικνύουν πολυτιμότερους ἀπὸ τὸ χρυσάφι ποὺ χάνεται. Μὲ τὴν ἀποκάλυψι τοῦ Χριστοῦ τὴν Ἡμέρα Ἐκείνη θὰ φανῆ ὅλο τὸ μεγαλεῖο. Θὰ φανερωθῆ ὁ ἔπαινος, ἡ τιμή καὶ ἡ δόξα. Διότι τὸ τέλος τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως θὰ εἶναι ἡ αἰωνία σωτηρία τῶν ψυχῶν. 
Ἀγαπητοί μου. Ἡ ἐλάχιστη ἐπίγεια παρουσία τῆς ἐλαχιστότητος τοῦ καθενός μας ἀποδεικνύεται πολύτιμη, ἂν ἀναλογισθοῦμε τὸν αἰώνιο μέλλοντα αἰῶνα. Εἴθε οἱ ποικίλοι πειρασμοὶ τοῦ παρόντος καιροῦ νὰ μᾶς ἑτοιμάσουν θέσι αἰώνια σὲ κεῖνα τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα «δὲν εἶδαν μάτια καὶ δὲν σκέφτηκε νοῦς ἀνθρώπου καὶ τὰ ὁποῖα ἑτοίμασε ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν» (Α’Κορ 2,9). Εἴθε νἄρθη ὥρα καὶ νὰ ποῦμε ὅλοι μας τὸν λόγο τοῦ Ψαλμοῦ, «διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (65,12).
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ-ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
Διάπυρος πρὸς Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ


† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ