Αύξηση στους μισθούς με φόντο τους νεκρούς


του Γεώργιου Τσίπη, αρχαιολόγου


Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα σε μια συνάντηση, στην διάρκεια της οποίας ειπώθηκε κάτι που με ενόχλησε, σε ανθρώπινο επίπεδο. Ένας από τους παρευρισκομένους και μέλος της ομάδας πολιτών που δραστηριοποιείται σε τοπικά θέματα, δώρισε το ποσό των 50.000 ευρώ για να γίνει η μετάφραση κάποιων «κωδίκων» (πρόκειται για κάποια ιστορικά αρχεία). Η κίνηση του ανθρώπου αυτού είναι σημαντική και θετική, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να δημοσιοποιηθεί το ποσό, σε μια περίοδο που ένα 30% του γενικού πληθυσμού της χώρας βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Όλοι χειροκρότησαν την ευγενική χειρονομία του κυρίου, αλλά κανένας δεν βρέθηκε να του πει στα ίσια ότι ενίοτε η σιωπή είναι πιο ακριβή από τα χιλιάδες ευρώ που (προφανώς) του περισσεύουν. Αυτά τα πράγματα προκαλούν το κοινό αίσθημα και στην τελική είναι ίσως η εξήγηση του ότι από την ομάδα αυτή απουσιάζει μεγάλο μέρος του τοπικού πληθυσμού, κυρίως δε οι νέοι. Στην συνάντηση ήμουν ο μόνος κάτω των 35, ή τέλος πάντων ένας από τους ελάχιστους.


Σήμερα, στον ένα χρόνο από το δυστύχημα των Τεμπών, πραγματοποιείται πανελλαδική απεργία, στην οποία καλούν τα διάφορα κλαδικά σωματεία. Στην απεργία αυτή δεν έδωσα το παρών, καθώς διαφωνώ με την εργαλειοποίηση του δυστυχήματος και του ανθρώπινου πόνου, με στόχο την διεκδίκηση ορισμένων δίκαιων ίσως αιτημάτων. Ένα από αυτά είναι και η αύξηση κατά 10% των μισθών, αλλά και το ασχολίαστο αίτημα για κατάργηση της εισφοράς 2% υπέρ της καταπολέμησης της ανεργίας, όπως προβλέπεται στο άρθρο 38, παρ. 2α του ν. 3986/2011 (και παρά φυσικά τις λογικές αντιρρήσεις περί του αν όντως αυτά τα χρήματα απορροφήθηκαν από προγράμματα καταπολέμησης της ανεργίας και θωράκισης της κοινωνικής συνοχής). Κάποιος είπε ότι το αίτημα είναι απόλυτα λογικό, προφανώς αφού κανείς μόνιμος δημόσιος υπάλληλος δεν μπορεί να μείνει άνεργος, όσο σκληρά κι αν προσπαθήσει (ψέματα;). Σύμφωνα πάντως με την ΕΛΣΤΑΤ, ο κίνδυνος φτώχειας για τους ανέργους ανέρχεται για το 2022 στο 43,6%. 


Από την πλευρά μου, αρνούμαι να δώσω λευκή επιταγή σε όσους καπηλεύονται διαχρονικά το συνδικαλιστικό κίνημα στην χώρα μας. Διαφωνώ επίσης πλήρως με το σύνθημα «όλων των νεκρών θα γίνουμε η φωνή», το οποίο εκτός από εργαλειοποίηση, αποτελεί και ιδιοποίηση του ζητήματος, με στόχο απτά πολιτικά οφέλη. Ποιός είναι αυτός που θα μιλήσει για λογαριασμό κάποιου νεκρού και από πού αντλεί το δικαίωμα αυτό; Είναι πασιφανές ότι μεγάλη μερίδα πολιτών άγονται και φέρονται από εύκολα συνθήματα, όσο δίκαια και αν είναι. Πόσο γρήγορα έτρεξαν όλοι να υπογράψουν ένα ψήφισμα, μη δεσμευτικό νομικά, το οποίο απαιτεί την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, μόνο όταν προκύπτουν ποινικές ευθύνες (προσοχή, όχι γενικά την κατάργηση της ασυλίας), και αφού πρώτα χτυπήθηκε το συναίσθημα, δικαιολογημένα φυσικά, μετά την ομιλία μιας τραγικής μητέρας από βήματος βουλής. Η δε σχετική ομιλία στο Ευρωκοινοβούλιο έγινε στο πλαίσιο πολιτικής εκδήλωσης που διοργανώθηκε από τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ πήγαν και κάποιοι εθνικοί βουλευτές για να φωτογραφηθούν. Δεν ήταν κατάθεση σε κάποια θεσμική επιτροπή του κοινοβουλίου, ούτε και φυσικά το κοινοβούλιο είναι δικαστήριο (γιατί το άκουσα και αυτό). Φυσικά, αν καλέσεις σε ψήφισμα και συμπαράσταση κατά των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και επιχειρηματικής στέγης, θα βρεθούν άλλοι τόσοι που θα πουν «καλά να πάθουν, ας πλήρωναν το δάνειό τους». Στις κατασχέσεις εναντιώνονται κάτι «γραφικοί» τύποι, σαν τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Πολιτικοί που δεν έχουν ανάγκη να είναι εκλεγμένοι για να δηλώσουν το παρών στους κοινωνικούς αγώνες. Μετά τους περνάνε και από δίκη, όπως μεταθέτουν δυσμενώς τους συνδικαλιστές που όντως συγκρούονται με το σύστημα.


Από το βήμα αυτό, καταδικάζω την πολιτική εργαλειοποίηση του δυστυχήματος των Τεμπών και του πόνου που αυτό προκάλεσε σε δεκάδες ανθρώπους. Καταδικάζω την πολιτική απρέπεια, κυρίως του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο ακολουθεί τις ίδιες τακτικές που ακολουθούσε πιστά και πριν την νίκη του στις πρώτες εκλογές του 2015, όταν και εργαλειοποιούσε συνειδητά και συστηματικά τα κοινωνικά κινήματα (τους αγανακτισμένους, τους απολυμένους της ΕΡΤ, τους δανειολήπτες, κλπ.), αυτά με την συνδρομή των οποίων ανήλθε στην εξουσία. Είμαι σε ρήξη με την κοινωνική υποκρισία που οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους να ψηφίζουν με κριτήριο το προσωπικό τους βόλεμα, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, ενώ την ίδια στιγμή απαιτούν κοινωνική δικαιοσύνη. Κατανοώ ότι όλα αυτά ακούγονται σκληρά και θα βρουν απέναντί τους πολλούς «καλοπροαίρετους». Δεν εύχομαι τίποτα και δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει, ούτε ότι μπορεί να υπάρξει «δικαίωση» σε ένα τόσο τραγικό συμβάν (που δεν είναι και το μόνο). Η αποτυχία ολοκλήρωσης της σύμβασης 717 είναι αποτέλεσμα της ανευθυνότητας και της πολιτικής ανεπάρκειας που χαρακτηρίζει την ελληνική πολιτική σκέψη και κουλτούρα. Θα το δούμε από Δευτέρα. Δεν βαριέσαι. Όλοι ίδιοι είναι. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο πρώην υπουργός υποδομών και μεταφορών επανεκλέχθηκε στην βουλευτική του έδρα, καθώς όπως η πλέμπα ισχυρίζεται βόλεψε εκατοντάδες Σερραίους στον ΟΣΕ και τις θυγατρικές του εταιρείες. Καλό θα είναι απλά κάποια στιγμή η ελληνική δικαιοσύνη να κινηθεί προς την κατεύθυνση του δημοσίου συμφέροντος. 


Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 28-2-2024 και αφιερώνεται σε όλους όσους χάθηκαν άδικα.


O κ. Γ. Τσίπης έχει διατελέσει αιρετός τοπικός σύμβουλος νέων του πρώην δήμου Αντιγονιδών.